“உடம்புக்கு ஒரு கேடும் இல்ல” என்றான் கீர்த்தி.
“ஸ்டைலுக்கா?”
“இல்ல.”
“வேண்டுதலா?”
“இல்ல.”
“கேட்கிறதுக்கெல்லாம் இல்ல நொள்ளைங்கிற. காரணத்தை சொல்லப் போறியா இல்லையா?” -கோபத்தின் எல்லையைத் தீண்டியிருந்தான் குமார்.
“சர்மிளாகிட்டப் பல தடவை ‘ஐ லவ் யூ’ சொல்லிட்டேன். அவ மவுனம் சாதிக்கிறா. ‘உன் பதில் கிடைச்சப்புறம்தான் தாடி எடுப்பேன்’னு சொல்லிட்டேன். இன்னிக்கி வரைக்கும் பதில் இல்ல” என்றான் கீர்த்தி, விரக்தி தோய்ந்த வார்த்தைகளால்.
“காதலிக்க வேற பெண்ணா இல்ல, அவளை மறந்துடு.”
“முடியாதுடா.”
நாட்கள் கழிந்தன.
கீர்த்தியின் அப்பா மாரடைப்பால் காலமானார்.
சுடுகாட்டில் எரியூட்டப்பட்டார்.
அன்று 'காரியம்’.
“வா கீர்த்தி.” -காரியம் செய்பவர் கீர்த்தியை ஒரு மர நிழலுக்கு அழைத்துச் சென்றார்.
அவனின் தலை முடியைச் சிரைத்து முடித்து, தாடி மீசையை மழிக்க முனைந்த போது, கீர்த்தி சொன்னான்: “தாடியை எடுக்க வேண்டாம்.”
“எடுக்காம சடங்கு செய்யக் கூடாது.”
“செஞ்சா என்ன?”
”கூடாதுப்பா. அது நம் பரம்பரை வழக்கம்.” -கூடியிருந்தவர்கள் எடுத்துச் சொல்லியும் பிடிவாதமாக மறுத்தான் கீர்த்தி.
வேறு வழியில்லாமல், இறந்தவருக்கு ’மகன் முறை’ ஆகும் ஒருவரை வைத்துச் சடங்குகள் செய்யப்பட்டன.
கீர்த்தி, தாடி மழிக்க மறுத்ததற்கான காரணம் அங்கிருந்த எல்லோருக்கும் தெரிந்தே இருந்தது.
“கலியுகம் முடிஞ்சிடிச்சி. இது காதல் யுகம்... அதைவிடவும் இது ரொம்பப் பொல்லாதது” என்று அடங்கிய குரலில் ஒருவர் சொன்னார், அருகில் இருந்தவர்களுக்கு மட்டும் கேட்கும்படியாக. துக்ககரமான அந்த நேரத்திலும் அவர்கள் ஒப்புக்குச் சிரித்து வைத்தார்கள்.
======================================================================================
கதை ரொம்பப் பழசு! தலைப்பு புத்தம் புதுசு!!
