எனது படம்
இந்தத் தளத்தின் பதிவுகளில் இடம்பெறும் கருத்துகளும் விமர்சனங்களும் வாசிப்பாளர்களைத் திருத்துவதையோ, அவர்தம் மனங்களை நோகடிப்பதையோ நோக்கமாகக் கொண்டவை அல்ல. இவை அவர்களைச் சிந்திக்கத் தூண்டுவனவாக அமைதல் வேண்டும் என்பது என் விருப்பம். நான் பதிவுகள் எழுதுவது என் நினைவாற்றலைத் தக்கவைப்பதற்காகவும், ஓய்வு நேரத்தைப் பயனுடையதாக ஆக்குவதற்காகவும் என்பதும் அறியத்தக்கது.

திங்கள், 17 ஆகஸ்ட், 2015

அவள் அழுதாள்! தன்னந்தனியளாய் ஆனந்தம் பொங்க அழுதுகொண்டிருந்தாள்!!

                                                     ணந்தவன் மாண்டுபோனான்
                                                      மனைவி அழவில்லை
                                                      மற்றவர்கள் அழுதிருக்க
                                                     அவள் மட்டும் அழவில்லை.

                                                      ஊர் அழுதது
                                                      உறவு அழுதது
                                                      ஒப்புக்குக்கூட அவள் அழவில்லை.

                                                      நீலி என்றார்கள்
                                                      நெட்டூரி என்றார்கள்
                                                      கொண்டவனை மதிக்காத
                                                      கோடாரி என்றெல்லாம்
                                                       கூரம்பு பாய்ச்சினார்கள்.

                                                       மூன்று நாள் கழிந்ததும்
                                                       முழு அமைதியில் வீடு.

                                                       அந்த அமைதியில்
                                                       அமைதி தந்த தனிமையில்
                                                       அவள் அழுதாள்.
                                                        ஆறாய் நீர் பாய
                                                        அவனை நினைத்து
                                                        அவள் அழுதாள்.

                                                        அவள் நெஞ்சில்...தொடையில்...
                                                        வயிற்றில்...முதுகில்...

                                                         தினம் தினம் இரவில்
                                                         நித்தம் குடிவெறியில்
                                                         கொள்ளிக் கட்டையால்
                                                         வெண்சுருட்டு நெருப்பால்
                                                         அவன் பதித்த வடுக்களை
                                                         அவளால் மறக்க முடியுமா?

                                                          அவள் அழுதாள்                                              
                                                      .   தன்னை மறந்து அழுதாள்...
                                                          அழுதுகொண்டே இருந்தாள்!

                                                         அழுவதற்கும்கூட 
                                                          இப்போதுதான் அவளுக்குச் 
                                                          சுதந்திரம் கிடைத்திருக்கிறது!!

                                                  **********************************************************************************************************************
மார்ச் 1997 ‘ஓம் சக்தி’யில் ‘ஓம்காரநாத்’ எழுதிய கவிதை. கவிஞருக்கு நன்றி.
***********************************************************************************************************************


                                                                                                                 

                                                       

                                                         

கருத்துகள் இல்லை:

கருத்துரையிடுக