“தில்லை நடராசனைப் பார்த்தாலே முக்தி கிடைக்கும். திருவாரூரில் பிறந்தாலே முக்தி. காசியில் இறந்தால் முக்தி, அண்ணாமலையார் வீற்றிருந்து அருள்பாலிக்கும் திருவண்ணாமலையைச் சுற்றிவந்தாலே முக்தி[வீடு பேறு, சொர்க்கம்>இவையெல்லாம் எங்கு உள்ளன, எப்படிக் காட்சியளிக்கும் என்றெல்லாம் கேள்வி கேட்காமல் நம்புங்கள். கேட்டால் நரகம் சேர்ந்து அண்டசராசரம் உள்ளளவும் அளவில்லாத துன்பங்களை அனுபவிப்பீர்கள்” என்பார்கள்.
ஏழு மாதக் காலம் அயராது உழைத்து, அமெரிக்காவில் ஒரு யோகா மையத்தை நிறுவி முடித்து நம் ஊர் திரும்பிய ஆதி ஆண்டவர் ஜக்கி வாசுதேவைக் கோவை சென்று தரிசித்து[லட்சக்கணக்கான பக்திமான்களில் ஒருவனாக]ப் புளகாங்கிதம் எய்தியவாறு இருந்த நிலையில்.....
மேற்கண்டவாறு முக்தி அடைதல் குறித்து அருகிருந்தோர் பலரும் செவிமடுத்துப் பயனுறும் வகையில் சொல்லிக்கொண்டிருந்த ஒரு ஜக்கிப் பக்தர், “லட்சக்கணக்கானோர் குழுமியிருக்கும் நிலையில் பகவானை வெகு தொலைவிலிருந்து[மையம் சென்று அருகிருந்து தரிசிக்க லட்சங்கள் கொடுத்து அனுமதிச் சீட்டுப் பெற வேண்டும்] ஆசை தீரத் தரிசிக்கும் பேறு வாய்க்காதவர்கள், அந்த ஆண்டவனின் புகைப் படத்தைத் தரிசித்தாலே முக்தி[இது குறித்துப் பகவான் பதிவுகள் பல எழுதியிருக்கிறார்] கிடைக்கும்” என்று திருவாய் மலர்ந்தருளியது என் வயிற்றில் கோப்பை கோப்பையாக அமுதம் வார்த்தது போலிருந்தது.சற்றே யோசித்த அவர், “முக்கியமான வேலை இருக்கு” என்றவாரே அங்கிருந்து நழுவினார்.
ஜக்கி தேவனின் படத்தை ஒரு முறை அல்ல, மிகப் பல முறைகள் பார்த்து மெய் சிலிர்த்து நான் கண்ணீர் வடித்திருக்கிறேன். ஆயினும், அவர் எதற்காக அந்த அபூர்வ ரக மாலையை அணிகிறார் என்னும் கேள்விக்கு இன்றளவும் என்னால் விளக்கம் பெற இயலவில்லை.
இது ஒரு தீராத கவலையாக என் உள்நெஞ்சை உறுத்தினாலும், நான் பார்த்துப் பார்த்துப் பார்த்து வெள்ளியங்கிரிக் கடவுளின் புகைப்படத்தைப் பன்முறை வணங்கியதால் கிடைக்கவுள்ள[இறப்புக்குப் பின்] முக்தியை நினைத்தால், கவலை காணாமல்போகிறது!