அண்டவெளியில் நிறையவே ஹைட்ரஜனும் ஹீலியமும் இருக்கும். ஏற்கனவே, விண்வெளியில் சிதறிக் கிடக்கும் அணுக்கள் இவற்றுடன் கலக்கும்.
காலப்போக்கில், இவை ஒன்றிணைந்து கலந்து பல மில்லியன் கிலோமீட்டர் நீளம் கொண்ட ‘அண்டவெளி’ மேகங்களாக[நம் தலைக்கு மேல் தெரிகிற மேகங்கள் அல்ல] உருவாகும்.
இந்த அண்டவெளி மேகங்கள் பூமியிலிருந்து கோடானுகோடி கிலோ மீட்டருக்கு அப்பால் இடம்கொண்டிருக்கும்.
ஒரு கட்டத்தில், ஒன்றுதிரண்டிருக்கும் இவை சுழல ஆரம்பித்து, ஈர்ப்பு விசை காரணமாகப் பிரமாண்டமான உருண்டையாக மாறித் தொடர்ந்து சுழன்றுகொண்டே இருக்கும்.
இந்நிலையில், பிரமாண்ட உருண்டையின் மையப்பகுதி அதி பயங்கரமாக அழுத்தப்பட்டு அப்பகுதியில் பல மில்லியன் டிகிரி அளவுக்கு வெப்பம் தோன்றும்.
ஒரு கட்டத்தில், அங்கே அணுச்சேர்க்கை நிகழ்ந்து ஒரு நட்சத்திரம் உருவாகி ஒளிவிடத் தொடங்குகிறது.
சில சமயங்களில் ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட நட்சத்திரங்களும் தோன்றக்கூடும்.
சூரியன் என்னும் நட்சத்திரம் தோன்றியதும் இவ்வகையில்தான். சூரியனின் தோற்றத்தைத் தொடர்ந்து பூமியும் தோன்றியது.
நம் உடம்பில் உள்ள அணுக்கள் உட்பட, பூமியில் உள்ள அனைத்து அணுக்களுமே அண்டவெளி நட்சத்திரங்களிலிருந்து தோன்றியவைதான். அந்த வகையில், இங்குள்ள உயிர்கள் அனைத்தும் நட்சத்திரக் குழந்தைகளே என்று சொல்வதில் தவறேதும் இல்லை.
=======================================================================
எனக்கு அறிவியலறிவு மிக மிகக் குறைவு. அறிவியல் பதிவுகள் எழுதும் ஆசையோ அதிகம். ஆழ்ந்த படிப்பறிவு கொண்டு எழுதுதல் சாத்தியம் இல்லையாதலால், அவ்வப்போது அறிவியல் நூல்களிலிருந்து ‘சுட்டெடுத்து’ப் பதிவிடுதல் வழக்கம்.
என்.ராமதுரை அவர்களின், ‘அணு-அதிசயம்-அற்புதம்-அபாயம்’ என்னும் நூலிலிருந்து திரட்டிய கருத்துகளின் தொகுப்பே இப்பதிவு.
மறைந்த அந்த அறிஞருக்கு என் நன்றி.