'முற்போக்கு மாதர் சங்கம்’.....ஓர் அதிரடி புரட்சிக் கதை! [100% கற்பனை]

எழுத்துரிமை குறித்தும், கருத்துச் சுதந்திரம் பற்றியும் கடந்த ஒருவார காலமாக அனல் தெறிக்கப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் முற்போக்கு அரசியல்வாதிகளும் எழுத்தாளர்களும். அளவு கடந்த எழுத்துச் சுதந்திரத்துடன் படைக்கப்படும் கதைகளின் போக்கைக் காட்சிப்படுத்தவே இந்தக் கதை.

“என்னடி.....நானும் பார்க்கிறேன், ஆம்பிளை சுகத்துக்கு ஏங்கித் தவிக்கிற அரைக் கிழவி மாதிரி ஒரு வாரம் போல எதையோ மனசுக்குள்ள புதைச்சி வெச்சிகிட்டுப் பட்டும் படாம பேசிட்டிருக்கிறே, என்ன நடந்துது? பூசி மெழுகாம போட்டு உடை.” தன் உயிர்த் தோழியான சவிதாவிடம் கவிதா சொன்னாள்.

“உடைச்சுடுறேன்” என்று அந்தப் பேருந்து நிறுத்தத்திலிருந்து சற்றுத் தள்ளியிருந்த ஒரு புங்க மர நிழலுக்குக் கவிதாவை அழைத்துப் போனாள் சவிதா.

“நமக்குக் கல்யாணம் ஆகி வருசம் நாலு ஆகிப் போச்சு. நீ ஒரு மலடின்னு என் வீட்டில் எல்லாரும் நினைக்கிறாங்க. இரண்டாம் கல்யாணம் பண்ணிக்கோன்னு வற்புறுத்துறாங்க. நான் மறுத்தா தற்கொலை பண்ணிக்கவும் என் அப்பாவும் அம்மாவும் தயாரா இருக்காங்க. எனக்கும் வேற வழியில்ல. இன்னும் ஆறு மாசம் பார்க்கலாம். நீ கருத்தரிக்கலேன்னா இன்னொரு கல்யாணம்தான்கிறான் என் புருஷன்”என்றாள் சவிதா, கலங்கிய அவள் கண்களில் கனத்த சோகம் திரண்டிருந்தது.

“டாக்டரைப் பார்த்தீங்களா?”

“அவன் சம்மதிக்கல. நான் ஆண்மையுள்ளவன். உன்னை மாதிரி இன்னும் பத்து பொம்பளைகளைக் கட்டிகிட்டு நூறு பிள்ளைகளைப் பெத்துக்க முடியும்னு சொல்றான்.” நெஞ்சில் தேக்கி வைத்திருந்த வேதனையில் ஒரு சிறு துளியை வார்த்தைகளால் வெளியேற்றினாள் சவிதா.

“அதுவா விஷயம்......” என்று சிறிது நேரம் தீவிர சிந்தனையில் ஆழ்ந்த கவிதா, “கவலைப் படாதடி. ஆறு மாசம் என்ன, ஒரே மாசத்தில் நீ கருத்தரிக்க ஏற்பாடு பண்றேன்” என்றதோடு, சவிதாவின் கன்னம் வருடிக் கண் சிமிட்டவும் செய்தாள்.

ஆச்சரியம் பொங்க அவளைப் பார்த்த சவிதா, “ஒரு மாசத்திலா? எப்படி? சொல்லு...சொல்லுடி” என்று கட்டுப்படுத்த முடியாத ஆர்வத்துடன் கவிதாவின் தோள்களைப் பற்றி உலுக்கினாள்.

“சொல்லுறேன். நீ என் யோசனைக்குக் கட்டுப்படணும். கற்பு, கட்டுப்பாடு, கௌரவம் அது இதுன்னு சொல்லிப் பின்வாங்கக் கூடாது. சம்மதமா?”

சவிதாவின் வதனத்தில் லேசான அதிர்ச்சி படர்ந்தது. கவிதாவின் மை தீட்டிய கண்களில் எதையோ தேடினாள். அந்தத் தேடல் பயனற்றது என்பதைப் புரிந்துகொண்டு சொன்னாள்: “அது வந்து......வந்து.....”

குறுக்கிட்ட கவிதா, “என்னடி வந்து போயி. குழந்தை இல்லேன்னா, இந்த அறிவியல் யுகத்திலும் பொண்டாட்டி மேலயே பழி போடுறானுக பொட்டப் பயலுக. மறு கல்யாணமும் பண்றானுக. பொம்பளை ரெண்டாம் கல்யாணம் பண்ணிட்டு ரெண்டு புருஷனோட வாழ முடியுமா? கல்யாணம் கட்டிக்க முடியாது. கண்டவனோட போயிப் பிள்ளை பெத்துக்கவும் முடியாதபடி காவல் காக்குறானுக. இது ஆணாதிக்க சமுதாயம். அவங்களை வெளிப்படையா எதிர்த்து நிற்கப் பொம்பளைகளால் முடியாது. தந்திரத்தாலதான் அவனுகள ஜெயிக்க முடியும்.”

விழிகளில் வியப்புத் தேக்கிக் கவிதாவையையே உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள் சவிதா.

“எனக்குத் தெரிஞ்சி ‘முற்போக்கு மாதர் சங்கம்’[இது 100% கற்பனை; எந்தவொரு அமைப்பையும் குறிப்பதல்ல]னு ஒன்னு இருக்கு. மத்த மாதர் சங்கங்கள் மாதிரி, வெத்து அரட்டை அடிக்கிறதும் வெங்காயச் சாம்பார் வைக்கச் சொல்லித் தர்றதும், பொதுத் தொண்டு செய்யறதும் இதனோட வேலை அல்ல. புகுந்த வீட்டாரால் பழிவாங்கப்படுற, குழந்தைப் பேறில்லாத பெண்களுக்கு உதவுவது மட்டுமே இந்தச் சங்கத்தின் நோக்கம்........”

கொஞ்சம் இடைவெளியில் குரலைத் திடப்படுத்திக்கொண்டு தொடர்ந்தாள் கவிதா. “யார் வேணுன்னாலும் இதில் உறுப்பினர் ஆயிட முடியாது. பல சோதனைகளுக்கு அப்புறம்தான் சேர்த்துக்குவாங்க. இதுல உறுப்பினராச் சேர்ந்தவர் தனக்குத் தெரிஞ்சவங்களுக்குச் சிபாரிசு பண்ணலாம். என் சிபாரிசுல இன்னிக்கே இதில் நீ மெம்பர் ஆயிடுறே.”

“ம்ம்ம்” வெறுமனே தலையை மட்டும் அசைத்தாள் சவிதா.

“முன்கூட்டியே அப்பாயின்மெண்ட் வாங்கிட்டு, நீ கருத்தரிக்கத் தோதான நாள்ல நாம் அங்க மறுபடியும் போவோம். நம்மை எதிர்பார்த்து, திடகாத்திரமான ஏழெட்டு ஆண்மையுள்ள ஆம்பிளைங்க காத்திருப்பாங்க. அவங்கள்ல ஒருத்தனைத் தேர்ந்தெடுத்து அவனோட நீ சேர்க்கை வெச்சிக்கலாம். இதற்கான ஏற்பட்டைச் சங்க நிர்வாகிகள் செய்துடுவாங்க. இதுக்காகக் கட்டணமும் வசூலிப்பாங்க.”

வேறு யாரும் இப்படிச் சொல்லியிருந்தால் நம்பியிருக்க மாட்டாள் சவிதா. கவிதா இது மாதிரி விசயங்களில் பொய் சொல்லுகிறவள் அல்ல. தயக்கத்துடன் கேட்டாள் சவிதா: “என்னதான் ரகசியமா செயல்பட்டாலும் போலீசுக்குத் தெரியாம போயிடுமா?”

குவிந்து நிமிர்ந்த மார்புகள் குலுங்கச்  சிரித்தாள் கவிதா. “இந்தச் சங்க நிர்வாகிகள் எல்லாம் வி.வி.வி ஐ.பிகளோடு பெண்டாட்டிகள்தான். அவங்கள்ல பல பேர் இங்க வந்து கர்ப்பம் தரிச்சவங்க.”

“அப்படியா?!” அந்தக் குளு குளு புங்க மர நிழலில் அரை நிமிடம் போல வாய் பிளந்து நின்றாள் சவிதா.

தொடர்ந்தாள் கவிதா. “இன்னிக்கும் ராப்பகலா நடக்கிற திருவிழாக்களில் சர்வ சுதந்திரமான ஆண் பெண் சேர்க்கை நடக்கிறதா பிரபல எழுத்தாளர்களே எழுதறாங்க; பேசுறாங்க. அங்க போயி, பிடிச்ச ஆம்பிளையோட கூடி மலடிகள் பிள்ளை பெத்துக்கிறதாகவும் சொல்றாங்க. அது உண்மையாகவே இருந்தாலும், கண்ட கண்ட கழுதைகளோடவும் நாய்களோடவும் இணைஞ்சா எயிட்ஸ் நோய் வர்றதுக்கு நிறையவே வாய்ப்பிருக்கு. ஒருத்தனோட போனா, கார்த்திகை மாதத்து வெறி நாய்கள் மாதிரி பின்னாடியே ஏழெட்டு பேர் துரத்திட்டு வருவான். அவனுககிட்டே இருந்து தப்பிப் பிழைக்கிறது சுலபமில்ல.”

“நிஜம்தான்” என்றாள் சவிதா.

“இங்க அம்மாதிரி பயத்துக்கெல்லாம் இடமில்ல. எல்லாமே சுத்தம். சங்கத்துக்குப் போகலாமா?” என்றாள் கவிதா.

“எனக்கென்னவோ பயமா இருக்கு” என்றாள் சவிதா.

“பயப்படாதடி. மூனு வருஷம் குழந்தை இல்லாம இருந்த நான் இங்க போய்த்தான் குழந்தை பெத்துகிட்டேன்னு சொன்னா நம்புவதானே? மனசைத் திடப்படுத்திகிட்டு என்னோட வா” என்று நடந்தாள் கவிதா. கைகோத்து அவளைப் பின்தொடர்ந்தாள் சவிதா.

=============================================================================================

மிக முக்கிய குறிப்பு:

வரம்பு கடந்த எழுத்துரிமையும் கருத்துச் சுதந்திரமும் எப்படியெல்லாம் எழுத்தாளனைக் கதை படைக்கத் தூண்டும் என்பதை வாசகர்களுக்கு உணர்த்தவே இந்தக் கதை.

100% கற்பனை என்றாலும், இம்மாதிரி எழுதுவதைக் கடுமையாக எதிர்ப்பவன் நான்.

இப்படைப்பை வெளியிட்டதற்காக மிக மிக வருந்துகிறேன்.

வருகை புரிந்தோருக்கு என் நன்றி.

=============================================================================================