“அடடா... ஆகா... இவையல்லவோ கவிதைகள்!” என்று வியந்து பாராட்டிக் குதூகளிக்கத் தூண்டும் 7 கவிதைகள்[எந்த ஒன்றும் ‘பசி’பரமசிவம் படைப்பல்ல. ஹி... ஹி... ஹி!!!] கீழே.
6 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இவை இத்தளத்தில் வெளியானபோது வாசித்து இறும்பூதெய்தும் நல்வாய்ப்பைப் பெறாதவர்களுக்காக இந்த மீள்பதிவு.
உற்றயாம் பிறரை நோக்கின்
ஓலமிட்டு உறுமியே கற்பு போச்சென்பீர்
ஒரு பாலர்க்கு ஒரு நீதியோ?' -முருகேச பாகவதர்.
'ஸ்கூட்டருக்கும் ஃபிரிட்ஜிக்காகவும்
அலுவலகம் செல்ல
அனுமதிக்கப்படும்போது
எங்கள் கற்பின் எல்லை
விரிவாக்கப்படுகிறது' -கவிஞர் ரோகிணி.
'கற்பின் திறத்தால் ஒரு
நகரத்தைக் கரியாக்கலாம்
நல்ல மழை பெய்விக்கலாம்
என்றார்கள்.
வேலை கேட்டுப்போனால்
சேலையை அவிழ்க்கச் சொல்கிறார்கள்.
கையில் ஆயுதம் இருந்தால் ஓங்கி அடிக்கலாம்;
கற்பை வைத்து என்ன செய்வது?
-கந்தர்வன்.
'மதுரையைக் கொளுத்திய தெய்வீகக் கற்பைப்
பத்துக்கும் அஞ்சுக்கும் பேரம்பேசுவது
சிலம்பை ஏந்திய சிலையின் கீழேதான்' -கவிஞர் இன்குலாப்.
'இழுத்து மூடும் சேலையிலும்
ஆணின் ஸ்பரிசம் படாத உடலுக்குள்ளும்
கற்பு ஒளிந்து கொண்டிருப்பதாய்
நான் நம்பவில்லை' - கவிதாயினி.
'அடுக்களை அரசி,
கற்புத் தெய்வம்,
மெல்லியலாள் என்றிவை
எல்லாம் வெறும் கனவுப்
பொன் விலங்குகள்
சுயநலக்காரர்கள் உன் மேல் சூட்டிய
மாயமுள் கிரீடங்கள்' -மைத்ரேயி.
'கருப்பை சுமப்பதனால்
கற்பையும் சுமக்கும் பாவப்பட்ட
ஜென்மங்கள் நாங்கள்' -பெயர் அறியப்படாத கவிஞர்.
* * * * *
நன்றி: 'Dr.இரா.பிரபா' அவர்களின் 'கற்பு-கலாச்சாரம்'[தமிழ்ப் புத்தகாலயம்]